haftasonundan notlar.

eşimin bazı işleri sebebiyle haftasonu evde yalnız kalmamak için birasda annemlere gittik pervinle,binadada kimseler kalmadı çünkü,kayınvalidemlerde memlekete gittiler(kayınpederim,almanyadaki görümcem,ve büyük görümcemin kızı kübrada onlarla gitti)bu önümüz pazarada diğer görümcemler gidecek,bayağı kalabalık olacak köydeki ev yani,ama biz bu yaz gitmiycez,biçok sebepten dolayı,herneyse işte annemlerde yattık pervinle,sabah uyandı yanımdan indi bende kızım çoraplarını getirde giydireyim öyle dolaş dedim,çoraplarda koltuğun üzerindeydi,uzandı alamadı sinirlendi,bende hiç karışmadım bakalım ne yapacak diye,sonunda bacağını kaldırıp koltuğa attı ve kızım ilk koltuğa çıkma başarısını gösterdi:)ve bunu başardığı için o kadar mutlu olduki davranışlarından anladım,bişeyi başarmış olmaktan dolayı koltuğun üzerinde zıplayıp durdu önce sonra bu heyecanı üzerinden attı ve yaramazlık yapmaya başladı,,seni seviyorum kızcağazım,hee bide hayatımda ilk defa bi değişiklik yapmak adına bi kutu saç boyası sürdüm kafama sarı olcemya:)şimdilik sarı oldu diyemem ama kafama koydum sarı olana kadar boyuycam bu sene sarışın olmak istiyorum:)neyse,,

park psikoloğum.

arkadaşım ünzilem,dün iş dönüşü eve doğru yürürken çocuk parkının yanından geçtim,hani şu büyük piknik alanının kenarında olan parkın,heh işte havaların sıcaklığı birasda çıktığım yokuş beni epey yormuştuki,her akşam hiç uğramadan yanından transit geçtiğim parka doğru yöneldim.boş bank buldum kendime ve bir oh çekerek hemen oturdum ve çocukların oyunlarını seyretmeye daldım,kaydıraktan kayan çocuklar,tahtirivallidekiler,sallancak sırası bekleyenler,annelerinin eteğini istedikleri şeyi alması için çekiştirenler,oyuncak kova ve küreklerini kapıp kum deryasında yüzenler,,velhasıl tam kapasite doluydu yine park hergünkü gibi,ben böyle yüzüme yayılan gülümsemeyle dalıp gitmişken hayallere,bebek arabasındaki bebeğiyle bana doğru yaklaşmakta olan birini farkettim,genç sevimli bi yüzü olan esmer bi bayandı bu,kenara kaydım hemen bankta yanıma oturdu,önce bir iki kez gözgöze geldik ve hafif bi tebessüm ettik birbirimize ,daldık yine çocuklara bakmaya,sonra gözüm arabasından inmek için ağlamaya hazırlık yapan sarı saçlı mavi gözlü oğluna takıldı,maaşallah çok sevimliydi ve pervine çok benziyordu oğlu,(oda 14 aylık felandı),sonra bebek üzerinden kurulmuş bir iki cümleyle başladı muhabbetimiz bankta,laf lafı açıyordu sanki,bebeklerimizden,ailelerimizden,kilolarımıza hatta memleket meselelerine kadar dayandırmıştık muhabbeti,konuştukça konuşuyorduk,sanki birbirimizi bidaha görmiycek olmanın bi rahatlığı vardı ikimizdede,yani ikimizde dolmuştuk hayatın içindeki yoğunluğumuzla ve bi nevi bi iç boşaltım yaşıyorduk karşılıklı,okuduğumuz bir kitabın özetini anlatır gibi yada akşam izlenilmiş filmin en heyecanlı yerinden bahseder gibiydik,yarım saat ten fazla zaman hiç anlamadan geçivermişti öylece,ikimizde banktan ayrılırken iki farklı hayatın şahidi olarak oturduğumuz bank kalmıştı ardımızda,bizlerdeyse hafiflemiş bi yürek,,

**bu yazıda kendime şaşırdığım noktalar var diyebilirim,mesela hiç tanımadığım biriyle böylesi bir muhabbet kuracağım hiç aklıma gelmezdi,bir nevi birbirimize ücretsiz psikolojik seanlar uygulamış gibi olduk yani sonuçta,bu yazımdan haberi olmayacak hiçbir zaman ama ben yinede teşekkür ediyorum kendi adıma beni sabırla dinlediği için park psikoloğuma:))

gelen maillerimden.

eğer.

...Sen gittikten sonra yalnız kalacağım.

Yalnız kalmaktan korkmuyorum da,

ya, canım ellerini tutmak isterse...
Evet sevgili,

Kim özlerdi avuç içlerinin ter kokusunu,

Kim uzanmak isterdi ince parmaklarına,

Mazilerinde görkemli bir yaşanmışlığa tanıklık etmiş olmasalardı eğer!!

Can Yücel.

pervinden haziran resimleri.

herşey sende gizli.

Yerin seni çektiği kadar ağırsın,
Kanatların çırpındığı kadar hafif..
Kalbinin attığı kadar canlısın,
Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç...
Sevdiklerin kadar iyisin,
Nefret ettiklerin kadar kötü..
Ne renk olursa olsun kaşın gözün,
Karşındakinin gördüğüdür rengin..
Yaşadıklarını kâr sayma: Yaşadığın kadar yakınsın sonuna;
ne kadar yaşarsan yaşa, Sevdiğin kadardır ömrün..
........
........

Can Yücel

evlilik yıldönümümmüş meğer.

söyleyecek paylaşılacak,ne kadar çok şey,yaşanmış birikmiş ve anlatılmak için sırasını bekliyor hatıralar içinde bir köşede sanki,bense dilimin ucuna dek gelipte diyemediklerime yanmaktayım,ne taze bi hüzün sıcacık etti içimi şimdi,,
benim evlilik hikayemde herkeslerinki gibi mutluluk heyecan duygusuyla insanı düğün gününe dek gerilere götüren bi hikaye işte,,
eşimle tanıştırılma vesilesiyle evlendik ama buluşma yerine gittiğimde onun beklediğim kişi olduğundan habersizce aşık oldum ona diyebilirim,Allah nasip edecekya işte içim ısınıverdi bu adama:)25 haziran 2004 günü ünv.den ev arkadaşım zeynebin düğününe gitmiştim çamlıcaya,ve dönüşte eyüp sultanda buluşmak için sözleşmiştik eşimle,(bi gülümseme yayıldı şimdi yüzüme o akşamı hatırlayınca)velhasıl görüştük halitpaşa konağında birer çay içtik,(o çay içti ben nescafe içtiydim,benim pek çayla aram iyi sayılmazda) evden çıktığımda bu evlilik için ona hayır demeye o kadar hazırlamıştımki kendimi,oysa eve dönüp yatağıma uzandığımdaysa eşime çoktan aşık olmuştum bile:)bütün gece acaba onunda bana içi ısındımı diye içten içe kendime acaba ile başlayan sorular sormaktan uyuyamamıştım,bu ilk görüşmenin ardından masadan ayrılırken biras düşünelim diyerek vedalaşmıştık,ve 16 gün boyunca ne o beni aradı nede ben onu,artık sanırım beni beğenmedi ama arayıp söylemeyede çekiniyo diye düşünmeye çoktan başlamıştım,ve heran olumsuz bir telefona hazırdım,yüreğimdeyse kendime kızmakla meşguldüm,sen böyle ilk götüşte niye aşık olursunki aldınmı cevabını diyordum durmadan,16 günün ardından çaldı telefonum ve bikez daha görüşme kararıyla kapandı telefon,ve böylece geçip gitti günler,söz,nişan derken 25 haziran 2005 te,yani bir yıl sonra aynı gün evlenmek nasip oldu,,
eşim benim ilk ve tek aşkım,onu görene dek kimsenin gözlerine değmemişti gözlerim,ve onun içinde benim ilk ve tek oluşum sevgimi bikez daha çoğaltmıştır aklıma her düşüşünde,bugün üç yılı ardımızda bıraktık ama ben ara sıra kızsamda ona içimden ağzıma geleni söylesemde,yüzüne karşı tek bir kırıcı söz söylememişimdir,çünkü ben bu adama hala aşığım ve onu kırarsam o üzülürse onunla birlikte üzüleceğimi biliyorum,o benim hayattaki diğer yarım,iki dünya için beraber yanyana olmaya söz verdiğim biricik eşim,gökte ararken,aradığım herşeyi ela gözlerinde bulduğum adam seni çok seviyorum,iyiki varsın,iyiki hayatımdasın,geçen üç yıldaki gibi Rabbim gelecek yıllardada bizleri birbirimizden ayırmasın,bu sene hayatımızda gül kokulu kelebeğimiz,pervinimizle evliliğimiz dahada güzelleşti ve renklendi şükür,iyiki rabbim bu evliliği pervin gibi bir melekle lütuflandırdı,,
evlilik yıldönümümüz kutlu olsun,,
yeşil gözlü hatunundan gül bakışlı sevgilisi,biricik eşine hediyedir bu yazı...

AİLE YAŞANTINIZI DAHA MUTLU KILMAK İÇİN 7 KURAL

1)Eşinizi yenilemeye , değiştirmeye çalışmayın.Sevin ve yaşayın .
2)Sakın , sakın “dırdır “ etmeyin
3)Eleştirmeyin.
4)Dürüstçe takdir edin.
5)İlgi gösterin.
6)Saygılı ve nazik olun.
7)Evlilik cahili olmayın.
“ Evlilikte; uygun insani bulmak kadar , uygun insan olmaya çalışmanın da önemi büyüktür “

sütaşgiller serisi.

aylardan haziran,günlerden 22.

***bugün benim doğum günüm ünzile,dolu dolu acı tatlı hüzünlü heyecanlı 26 yılı geride bıraktım hayırlısıyla,birde 22 haziran 2005 te nikahımız olmuştu(hem dini hem resmi nikahımız,düğün 25 hazirandaydı ama),,ah yıllar ah biras daha yavaş geçseniz olmazmı,,
bugün öylesine yalnız hissettimki kendimi,ne yazdıysam buraya sildim,aslında gün içerisinde eşimle yapmanın hayalini kurduğum bir gezintiye çıkmak vardı aklımda,ama sabah annemler aradılar kahvaltıya size geliyoruz diye,onların gelmesi öğlen saat 1 i buldu,geldiklerinde ellerinde bir pasta vardı,kapıyı açar açmaz çok şaşırdım ve mutlulukla karışık garip bi hüzün kapladı o an içimi,hatırlanmak helede böyle beklemediğin bi vakitte hatırlanmak harikaydı gerçektende,canım annem tek elinin ameliyat sonrası sendromları daha tam iyileşmemişken gelirken bize yine içi durmamış bişeyler hazırlamış sabah kahvaltısına,canım annem benim,,,kayınvalidemler ve görümcemlerde geldiler bi yarım saat sonra,muhabbet pasta çay derken,saat akşam oluverdi yine herzamanki gibi,çokyoğun geçen bu günün ardından biras dışarı çıkmak istedim çünkü yarın yine iş var ve bidahaki cumartesi akşamına kadar iş ve ev arasını gidip gelcem,eşim tamam çıkarız demesine rağmen su saatlerine kapak yapmaya koyuldu dükkanda,sonra çok uzak olmayan biyerde yürüyelim sadece beraber dedim,(bu sene bazı maddi sebeplerden dolayı özel günlerimizi hediye alma anlamında unutalım dedik eşimle,öylede yaptık ama ben yinede beraber bir iki saat geçirme hayalindeydim,kısmet olmadı neyse)görümcemde yeni doğan bebeğine bebek arabası alacakmış bizde gelelim dediler sizinle carrefoura,e tabi beraberce gittik 7 den sonra,biliyormusun ünzile bugün telefonum hiç çalmadı,dostum dediklerim bile hatırlamadı bugün beni,haklısın bencil olma herkesin senden başka yaşadığı yoğun bi hayatı var,üzülme,diyorsun şimdi,yok üzülmek değil bu benimkisi biras eskiye özlem belkide hasrettir bunun adı,herneyse,beraberce yürüdük görümcemlerle,akşam dönüştede elticim bizi çaya çağırdı sağolsun,eve geri geldiğimizde saat 1 e geliyordu,herzamanki gibi yorgun bi pazartesi sabahındaydım yine,,

müjde 9.dişimiz göründü.

ateşler içinde yanıp üç kere hastanelere taşındığımız ama bi türlü gelemeyen arkadaki dişimiz patladı,e artık yavaş yavaş büyür,o kadar kavuştukya şükür:)

gezinti resimlerinden.

resimleri seçip ekledim çünkü bu günden sonra bir fırsatını bulup parka felan gidemedik böyle ailecek,serin vede rüzgarlı bir istanbul mart sonu parkta bi 15-20 dk.gezindik işte o zaman :)

bazen düşünüyorumda ayak üstü yemek yer gibi geçiştiriyoruz hayatı,gün içerisinde koşturup duruyoruz iş güçle,akşamada yemeği zor yiyip 10-10,5 arası yatıyoruz hemen mesela,oysa ne çok özledim beraber geçirilen vakitlerle dolu bir tatili,bi gezintiyi,ama yok ünzile yok,bize bu senede böyle güsel şeyler düşlerde kısmet gibi,görürsün bak,,

bir not.

TEMA Vakfı Girişimiyle, Enerji Tasarrufu ve Verimliliğine Dikkat Çekmek İçin Harekete Geçiyoruz. 20 Haziran 2008, Cuma saat 21.00’de, Tüm Türkiye 10 Dakika Işıklarını Kapatacak! Etkinliğe TEMA Vakfı’nın 15. yıl kuruluş etkinlikleri çerçevesinde Türkiye’de bulunan dünyaca ünlü tarımbilimci ve çevre analisti Lester R. Brown da katılacak.

Rabbim bize ötekilerin acılarını anlama gücü ver.

*** “Ötekilerin acıları bize, izah edilebilir yada aşılması mümkün görünür: Yeteri kadar irade, cesaret yada zihin açıklıkları olmadığı için acı çektiklerine inanırız. Kendimizinki hariç her acı bize, meşru yada gülünçlük derecesinde anlaşılır görünür” diyor Emil Cioran.
Allahım! Her birimize ötekilerin de acılarının ne kadar sahici ve sert, keskin, amansız olduğunu hissetme gücü ver.

sütaş ineği serisi.

kalk kudüs'e gidelim sevgilim.

Bazı şehirleri özlemek, tek gözlü bir odaya toplaşıp, annenin yaptığı sıcak tarhana çorbasıyla ısınmayı özlemek gibidir.
O şehirlerin sokakları, annenin ellerine benzer. Ağrıdan çatlayacak gibi duran alnını okşar durur gecenin bir yarısında. Annelerin duası varsa, şehirlerin de duası vardır mırıldanıp durduğu.
Bu başağrılarım beni öldürecek biliyor musun?
Kalk Kudüs’e gidelim sevgilim. Tanrı şehrine gidelim.
Tanrı bizi gözetsin, korusun, kollasın Kudüs hatırına. Kalbimizin ağrısı, başımızın ağrısı, ruhumuzun ağrısı hafiflesin şehre yaklaştıkça.
Tarhana çorbası içer gibi içimize çekelim, gökyüzünde yaratılıp yeryüzüne indirilen bu şehrin sokaklarını. Kudüs’ün bulutlarından tespih yapıp “subhanallah” çekelim.
Peygamber sükunetine erelim şehrin sokaklarında. Tur’a çıkalım. Bağıralım boğazımızı yırtarcasına; “Rabbimiz biz de aşk ehliyiz bize de yüzünü göster!”
Tur Dağı paramparça olsun, kalbimiz paramparça olsun aşktan.
Kalk Kudüs’ gidelim sevgilim.
Meryem sırtını o ağacın gövdesine yaslayıp, bir intifada doğursun. Alnında biriken terleri silelim. Ellerinden sıkıca tutalım. Rabbimiz kuruyan ağacın dallarına meyveler versin.
Yahya peygamberin yanında büyüsün çocuklar. Elleri taş tutacak yaşa gelsin. Kalpleri aşk tutacak yaşa.
Sokaklarına atalım kendimizi. Adımızı söyleyelim kontrol noktalarında. Horlanalım, ezilelim, bekleyelim saatlerce. Vazgeçmeyelim inatla.
Kalk Kudüs’e gidelim sevgilim.
Çöp bidonlarının arasında dolaşalım. Bak şu küçük çocuk var ya vuracaklar onu! Hani babasının arkasında duran. Başını babasının sırtına dayayan çocuk. İşte o! Vuracaklar birazdan onu. Çöp bidonlarının arasında dolaşalım. Endişe etme çocukların kalbine değen kurşunlar sekmezler hiçbir yere.
Mescide gidelim. Yıkılacaksa üzerimize yıkılsın boşver. Sen elimi sıkı tut korkma.
Mescide gidelim. Bir bayram namaza kılalım şehirle birlikte. Zekeriya’nın yanında saf tutalım. Ve Musa’nın ve İsa’nın ve Yakup’un. Bekle birazdan Ömer de gelir buralara.
Şu beyaz sakallı adamı görüyor musun? İşte onun tekerlekli sandalyesini itelim birlikte. Nereye gitmek isterse oraya. Hayfa’dan aldığımız portakalları ikram edelim, o çok sever.
Birlikte Zeytindağı’na çıkalım şehre bakalım doya doya.
Kalk Kudüs’ gidelim sevgilim.
Tanrı bizi gözetsin, korusun, kollasın Kudüs hatırına. Kalbimizin ağrısı, başımızın ağrısı, ruhumuzun ağrısı hafiflesin şehre yaklaştıkça.
**bir yazıyı defalarca okuyup, yakaladığı herkese ondan bahseder mi insan?böyle bir yazıysa evet!bi arkadaşın dediği gibi, sevgilisine “kalk Kudüs’e gidelim” diyebilecek birileri var mıdır hakikaten?
(t.tufan'dan yine güsel bi yazı olmuş bence,ben beğendim yani,,)

pazar kahvaltısı ve eyüp gezinmesi.

pazar sabahı kayınvalidem aradı telefonla ve kahvaltıya yukarı bize gelin dedi,bizde çıktık tam hazırladık kahvaltıyı abimle haticede geldiler,(meğer annem onlarada çağırmış isterseniz gelin diye,onlar siz yapın gelmiycez demişler ama geldiler yinede)herneyse kahvaltı sonrası düğün için balıkesirden gelen eşimin halası ve eniştesini eyüpe götürdük,pazar günü çok kalabalıktı eyüp camii,bir ara yağmur yağdı biras serinledi hava,sonra yine güneş açtı,öğle namazı çıkışda halime ablamın evine gittik çaya(onun yurtdışından gelince kaldığı eyüp haliç manzaralı bir evi var ordan çekindiğimiz resimleride eklerim bir ara)pervinimde biras uyudu uyanıncada koşturdu durdu maaşallah,şimdilik bunlar işte,,

haftasonu resimlerinden.

cumartesi bildiğiniz gibi eltim oldu artık benimde,eltilendim yani,gerçi gördüğüm göreceğim de bu zati bi tanecik yani,allah onları mutlu etsin bizede geçimsizlik vermesin inş.:)neyse bir iki resim var elimde onları ekliycem alta şimdi ama asıl resimler görümcemde onlardan bizim bilgisayara aktaramadım daha,aşağıda toplu resimi ekledikten sonra tanıtmak istiyorum,
şimdi önce ortadakileri tahmin etmişsinizdir elbette damat olan kaynım,ve yanındaki gelinliklide eltim hatice,şimdi önce soldan sağa doğru tanıtıcam resimdekileri,sol baştaki 2 numaralı görümcemin eşi,onlarda geçen sene nisanda evlendiler ben düğünlerine katılamadım çünkü doğum sonrası hastanedeydim:)onlar almanya da yaşıyorlar,neyse konuyu dağıtmadan devam edeyim,tabikide yanındakide eşi (2 numaralı görümcem halime ablam)hemen yanında kayınvalideler kraliçesi eşimin annesi(benimde annem oluyo artık tabikide,bu arada onunda adı hatice,gelin kaynana hatice oldular ne güsel:)arkasında biricik eşleri eşimin babası yani,devam edince kucağında bir oğlan uşak tutmaya çalışan her işimize koşturan biricik 1 numaralı görümcem(emine ablam)bir alt sokakta oturuyor kendileri,kucağındaki uşakta son tekne kazıntısı üçüncü evladı muhammet zahit(kelimenin tam ifadesiyle bitirim bişii) hemen yanında onunda eşi var,ortadakiler gelin ve damat,damat kaynım(bilal abim 4 numara oluyo kardeş sıralamasında,haticede 12 kardeşin en küçüğü sanırım,neyse devam edersek sağa doğru iki kızcağız emine ablamın büyükleri sümeyye ve kübra,ikiside liseye gidiyorlar, evet o arada tahimin ettiğiniz üzere vesikalık fotoğraf kadar gözüken ben yani ailenin ilk,rütbeli ama yinede küçük gelini:)yanımda elinde çanta tutan 3 numaralı görümcem ayşe ablam,oda bir

alt sokakta oturuyo,kucağındaki çantada halil ibrahim yatıyo,oda kim derseniz ayşe ablam yaklaşık bir ay kadar önce doğum yaptı ikinci çocuğu oldu,ama halili o çantadan çıkarmak telaşeden kimsenin aklına gelmedi heralde,bu sebeple halil değil çantası çıkmış resimde:)heh nihayet sıra benim kos kocaman kocama geldi:)kucağında biricik kızımız pervini tutan o adamla evliyim ben ve o ailenin en küçüğü,5 numarası :)en kenarda kalmış eniştede halil ibrahimin babası olan eniştemiz yani ayşe ablamın kocası önündede kızları rüveyda,rüveyda için söylencek o kadar çok söz olabilirki aslında ama yeri vede yazısı değil sanırım:)kısacası farklı,oldukça şımarık vede zeki bir yavru diyebilirim,ay işte böyle ünzile kardeş,bi resim daha ekliycem aşağıya,bizim yakından resmimiz bu damat ve gelinle,,

piere loti fotoları.

ünzile cumartesi akşam dini nikahtan sonra onları evlerinde yalnız bıraktık,ama bi 10 dakka geçmedi hadi piere lotiye çay içmeye gidelim dediler,gündüz resmi nikahtan sonrada yemeğe gittilerdi ama bi kaza atlatmışlar eve geri geldilerdi,neyse akşam bikaç kişi gittiler çay içmeye,eşim götürdü onları arabayla ama pervinin uyku başına vurduğundan biz evde kaldık pervinle:(

Strese (depresyona)girenin imanından şüphe ederim!

'Az' konuşan fakat 'öz' konuşan büyükler vardır. Babam da bunlardan biridir. Çok sık bir arada olamadığımız için benim için bu 'öz' konuşmalar daha kısa olur. Birkaç yıl önce öyle bir laf söyledi ki sustum kaldım. Uzun süre kafamın içinde dolandı söylediği cümle.

'Strese girenin imanından şüphe ederim!' demişti babam. Stresle ilgili kitaplar okuyan, zaman zaman 'stresle mücadele' konusunda seminerler veren biri olarak, cümleyi çok ağır bulmuş olsam bile, kafamın içinde cümle dönüp durdu uzun zaman. Yaşadığımız yüzyılın en önemli problemlerinden biri olan stres hakkında bu kadar kesin ve keskin bir ifade duymamıştım. Geçen yıl memlekette bir arkadaşla otururken hayatın sıkıntıları ve zorlukları konuşulmaya başlanınca bende kendisine stres ve stresle mücadele hakkında bildiklerimi anlatmaya başladım. Arkadaşım da benimle birikimlerini paylaşıyordu. Bir ara babamın söylediği 'Strese girenin imanından şüphe ederim!' lafını attım ortaya. Arkadaşım 'doğru bir cümle' dedi. 'Hatta bir insan stres yüzünden hasta olursa Allah o insana bunun hesabını bile sorar' dedi.
* * * * * * * * *
Stres, halkın bildiği ve kullandığı anlamıyla, sıkıntıları kafaya takmak demektir. Sıkıntılar insanı mutsuz ediyor. Mutsuzluk insanı hasta ediyor.

Kimisi hastalıklarla mücadele etmekten yoruluyor. Mutsuz ve hasta oluyor. Kimisi ailesiyle problemler yaşamaktan bunalıyor. Kimisi çocuklarıyla baş edememenin sıkıntısını yaşıyor. Kimisi maddi sıkıntılarla boğuşuyor. Kimisi çevresindekilerin kendisini anlamadığından dert yanıyor. Kimisi bir sevdiğini toprağa verince hayata küsüyor. Hayatta insanı strese sokan o kadar çok şey var ki. Herkes kendisine dert edecek bir sıkıntı bulabilir. Stresle iman arasında bir bağlantı var mı dersiniz? Sıkıntılarla dolu bir hayat denilince benim aklıma hep Peygamberler geliyor. Allah Peygamberlerin kıssalarını ayrıntılarıyla bize niçin aktarıyor dersiniz? Okuyup, ibret almamız için değil mi? Peygamberlerin hayatlarından yola çıkarak bazı sorular sormak istiyorum. Hz. Eyyüb'ü hastalıkla imtihan eden Allah, bizi de aynı imtihana tabi tutma hakkına sahip değil mi? Hastalığı kafaya takıp bunalıma giren insan 'Allah'ım beni niçin hastalıkla imtihan ediyorsunuz ki?' demiş olmuyor mu? Hz. Nuh'u oğluyla imtihan eden Allah, sizi evlatlarınızla imtihan edemez mi? Hz.İbrahim'i babasıyla imtihan eden Allah, sizi öz babanızla imtihan edemez mi? Hz. Lut'u eşiyle imtihan eden Allah'a, 'Beni niçin eşimle imtihan ediyorsun ki?' deme hakkına sahip olduğunuzu mu düşünüyorsunuz? Hz. Yusuf'u kardeşiyle imtihan eden Allah, belki sizi de kardeşlerinizle imtihan ediyordur! Tüm peygamberlerin hayatları sıkıntı (imtihan) dolu olduğuna göre, bizim hayatımızda da bazı sıkıntıların olması hayatın bir parçası değil mi? Anne veya babasını kaybedince bunalıma giren bir insan Allah'a 'Benim annemi / babamı niye alıyorsun ki?' deme hakkına sahip olduğunu mu sanıyor? 'En büyük acı evlat acısıdır!' denir. Bu acıyı yaşayan anne babalar 'Allah kimseye yaşatmasın!' derler. Alemlere rahmet olarak yaratılan Hz. Muhammed Mustafa'ya bile torpil yapmayan Yaratıcının, bize torpil yapmasını beklemeye hakkımızın olmadığını hiç düşündünüz mü? Beş defa evlat acısıyla imtihan edilmiş bir Peygamberin ümmeti olduğumuzu bilmek zorundayız. 'Kardeşim onlar Peygamber, biz insanız' diye kimse itiraz etmesin. Peygamberler de bizler gibi üzülen, ağlayan, Allah'a sığınan insanlardı. Allah tarafından özel seçilmiş oldukları gerçeği 'insanı' acılara tepkisiz kalacakları anlamına gelmez. Bize düşen hayatı doğru anlamaktır. Unutmamalıyız ki, Peygamberlerine torpil yapmayan Allah, bize de torpil yapmaz.
* * * * * * * *
Stres ile iman arasında ki ilişki kafamın içinde uzun zamandır dolanıyordu. Bir okuyucum bana öyle bir söz gönderdi ki, o sözü okuyunca kafamın içinde dolanan cümleler köşe yazısına dönüştü. Bu yazıyı da o güzel sözle bitirmek istiyorum.

Çok sıkıldığınız zaman bu cümleyi hatırlayın. Hatta bana kalsa pano haline getirilip ev veya işyerinin duvarlarına asılması gereken bir söz. Bir gün dünyaya ait büyük bir derdin olursa Rabbine dönüp, 'Benim büyük bir derdim var!' deme, derdine dönüp 'benim büyük bir Rabbim var!' de.
Sait ÇAMLICA Eğitimci – Yazar
(gelen bir mailden...)

sevgi ve aşk.

Sevgi ile aşk arasındaki fark hâkimiyet derecesiyle ölçülür. İnsan, gönlündeki hâle hâkim olabiliyorsa buna sevgi denir. Ama gönlündeki hâl insana hâkim ise onun adı aşk olur. Sevgide irade vardır ama aşkta irade elden gider.
Bütün bunlardan sonra Fuzûlî üstat diyorki, ''Varlık Allah'a aittir. Gerisi hep hayal ve düşten ibarettir. Bugüne dek bildiğim, bulduğum ve sahip olduğum herşey gerçekte O'ndan ibaret imiş. Zannım, hakikate yönelince sevgim de aşk oluverdi.''
Aşkında sadık olduğuna şehadetimiz vardır ey hazret-i Fuzûlî!...
İskender Pala ...Ve Gazel Yeniden

elti adayımın kına gecesinden.

ünzile çok yorgunum çook,dün patrondan izin aldım ve işe gitmedim güya biras derin bi temizlik yapcaktım evde bide nikahta takcağımız altını almaya çıkacaktım,kalan vakittede kayınvalideme yardım edecektim,evet bunları yaptım ama son olanını saymazsak,yani kalan vakit kısmını,çünkü vakit kalmadı hatta yetmedi bile,dün pervinde sanırım midesini üşütmüş,akşam üzeri tam 4 kere istifra etti kuzum,hemde tam salonda giyeceği gelinliği giydirdiydim üstine,akşam elimde kaldı inan,çok bunaldım onu sakinleştirip kendim giyinene kadar zaten saat 21:30 filan olduydu,dedimya eltimin olmasa kına gecesi hiç salona gitcek hal felan yoktu bizde,neyse gittik velhasıl,zaten bunaltıdan başıma bi ağrı girdiki sorma üstüne bide kalabalık ortam hepten baydı beni,bizde kına gecesinde erkekler olmaz kadınlar eğlenirler,ama akşam maaşallah salonun yarısı erkeklerdi,düğün gibü yani,gittim bi masaya oturdum vede geri geldim ,işte böyle ünzile,sıkıntıdan patladım yani,herneyse cumarteside nikahları var saat 4 te,hayırlısıyla oda olsa geçsede herkes biras dinlense,çok yorulduk anlıycağın,kınayla vede nikahla ilgili resimleri bide bizim aldığımız hediyeyi hapsini fotğraflayıp ekliycem unuttum sanma:)hoşçakal bakalım şimdilik,,

ne zaman gideceksiniz sevgili kilolarım.

bi dostum daha evleniyor.

canım arkadaşım sevcan bana davetiyesini göndermiş,bu güsel gününde yanında olmak ne güsel olurdu,ama maalesef izmir ha deyince gdebileceğim biyer değil:(

sevcan benim ünv.deyken aynı odayı paylaştığım diğer arkadaşım,birinin zeynep olduğunu söylemiştim sanırım,işte böyle ünzile,paylaşılmış ne kocaman bi dünya bırakmışım meğer arkamda,ve o dünyada ne dostlarla tanışmışım meğer,allah seni çoook mutlu etsin bu güsel yuvanda inş. sevcanım,,,

iki zeynepten...

bu resimlerin ardından uzun bi yazı yazmayı planlıyodum aslında hala planımda var,ama tahmin edersinizki evdeki düğün telaşesi,işyerindeki yoğunluk derken,şimdilik sadece resimleri ekleyebildim,fırsat buldukça birkaç satır eklemek istiyorum bu resime,aslında sağdaki zeynep benim:)soldakide benim üniversiteden ev hatta oda arkadaşlarımdan bir tanesi olan zeynep,o kelimenin tam anlamıyla bi koç burcu,yüzüne karşıda herzaman dediğim gibi anlaşılması ve anlatılması zor bi kişi,ama ben onu çok seviyorum,ne zaman bi dost sesi duymak istesem (ya rukali(leyla)liseden arkadaşım oda ama çalıştığı için her vakit bulamıyorum artık onu)yada zeynebimi ararım,ben aslında konuşkan biriyimdir genelde ama kendimle ilgili meselelerde rahat dökemem içimi sıkılırım,utanırım vede en kolay olanı susarım çoğu zaman bendense eğer mesele,ama zeyneple çok rahat dertleşiriz,karşılıklı tabi oda döker içini,biçok noktadada tevafuk oluyor işlerimiz çoğu zaman,mesela onun düğününden 1 yıl sonra aynı gün ben evlendim,eşlerimizin burçları vede mizaçları birbirine çok yakın,meslekleri yaşlarıda öyle,bitek doğumu benden bir hafta erken yaptı o kadar,aslında oda aynı güne gelecektide nasip tabi:)işte öyle..alttaki resimlerdeki bebelerde sağdaki kızım pervin soldakide,zeynepin oğlu ismail emir,şimdilik böyle kardeş,,

benim eski resimlerden.

(yukardaki resimde 1 aylık hamileyken ben,köydeki evin bahçesinde)

(bu yukardakide doğuma 5 gün kala gülhanede gezerken ben,arada pek fark yok aslında yukardaki resimle sadece 12 kilo almışım o kadar,göbeğim son ay o kadar kocaman olmuştuki herkes ikizmi diye soruyodu,çok sinir oluyodum itiraf ediyim:)

eşim ve kızımdan.

(bak ünzile burda kızım daha 12-13 günlük felan,eşimle ikisini çekmiştim,eşimin saçları o zamanlar uzundu,kızım doğana kadar kesmiycem dediydi saçlarını,öylede oldu bu resmi iyikide çekmişim çünkü çok sürmedi kısacık kestirdiydi saçlarını,)

(buda geçen bayramdan,bayram ziyaretlerinin yoğunluğuyla kızım babasının kucağında uyuya kalmıştı,bende hemen çekiverdim onları)

Ben Kim Miyim?

http://ipekbocugu.blogspot.com/ kendini böyle tanıtmış arkadaş,çok hoşuma gitti bu yazı bende alıntıladım;
Alınınca yemeye kıyamadığım elma şekerlerimi kurtlanıncaya kadar sakladığımda öğrendim, değer vermek saklamak değildi ve "zaman" herşeye iyi gelmezdi.Artık elime geçen mutlulukları gelip gelmeyeceğine emin olmadığım bir "sonra"ya bırakmayacağım.Tadını çıkaracağım "an"ın ve an gelip geçerken bir "anı"olarak yer edecek hafızamda.Ellerim şilepe, dudaklarımın kenarları pembe boyalı, yüzümde kocaman bir gülümsemeyle yaşayacağım hayatı.Pembe gözlüklerimi bulacağım yeniden ve barbie bebeklerimi gezintiye çıkaracağım.Vazgeçtim, ben hep çocuk kalacağım (:

iyi anne baba olmayın ..!sorumlu anne baba olun.

Daha çocuk dünyaya gelmeden anne babalarda çocukları ile ilgili birtakım hayaller başlar. Onlar için en iyiyi yapabilme kaygısı ve heyecanı kaplar anne babaları. Bu duygu hemen her ebeveynde görülebilecek çok fıtri bir duygudur. Ancak bu duygu çok zaman doğumdan sonra da devam ederek ebeveyni birtakım hatalı davranışlara iter. Şöyle ki ebeveynler, iyi anne-baba kategorisinde anılırlar. İyi anne babalar çocukları için her şeyi yapmaları gerektiğine inanırlar. Yemeklerini yedirme, ayakkabılarının bağcığını bağlama, çocuğun ödevini yetiştirme, okula geç kalınca derse yetiştirmeye çabalama, arkadaşları ile kavga edince onları barıştırmaya çalışma, kalemi kaybolunca yenisini alma vb… Birçok hatalı davranışlarda bulunurlar. Bu şekilde davranırken genelde iyi niyetlidirler; ancak çocuklarının sorumluluk bilinçlerini fark etmeden ellerinden alırlar. Örneğin; geç kaldığı zaman sürekli babasının özel arabasıyla derse yetiştirilen çocuk vaktinde uyanma sorumluluğunu, eşyalarını kaybettiği zaman hemen yenisini elde edebilen çocuk, eşyalarını muhafaza etme sorumluluğunu öğrenemeyecektir. İyi anne babalar çocuklarının yaşayarak öğrenme fırsatlarını ellerinden alırlar. Oysa çocuk, sorumluluğunu yerine getirmediği zaman sonucuna da kendisi katlanmalıdır. Çocuk ancak bu şekilde zamanla oto kontrolünü sağlayabilecek ve sorumluluklarını bilecektir. Bu sebeple çocuklarınızın yaş dönemlerini dikkate alarak onlara birtakım sorumluluklar vermeli ve sorumluluklarını yerine getirmedikleri zaman sonucuna kendilerinin katlanmalarını sağlamalısınız.

birer birer sessizce gidiyor sanki herkes.

işyerindeyim,son zamanlardaki ha gayret mantığıyla işlendiğim bir günümle daha beraberim,kafamın içi beyin jimnastiği yapmaktan fazlasıyla yorgun,her telden çalan,herşeye biras bulaşıp düşünmeyi kendine vird edinmiş bi kafa benimkisi,az önce burda çalışmaya başladığımdan beri tanıdığım bi çocuk geldi,abla hakkını helal et ben pazartesi işe gelmiycem işi bırakıyorum dedi,iyi bi çocuktu nedenini sordum sanırım onların işlerinden sorumlu(ütücü hacı abi patronları var)onunla biras tartışmış velhasıl bunu yazdım çünkü daha dün 3 tanede kız işten çıkıcaz abla dediler,onlara geldiğimden beri öyle alışmıştımki şimdi yeni yeni kişiler geliyorlar ama ne biliyim işte,öğlenleri muhabbet ederdik beraber toplanıp benim odamda ,tabi onun öncesinde kuran okumayı öğretirmisin bize abla demiştiler ilk günlerden beri kuran çalıştık kısada olsa molalarda,şimdi paylaşılan acı tatlı hatıralar insanın içini burup bırakıveriyor bi köşeye öylecene işte,nebiliyim ünzile,acıklı bi türkü çalsa radyoda şimdi ağlasam ağlasan için için sessiz sessiz,içimden dökülse bu hüzün bu iç yakan tarifsizlik,sahi ağlamakla azalırmıki bu ağırlık,,neyse konuyu değiştirmezsem sürüp gidecek bu düşüncelerin ardı arkası...dün kayınvalidem,ayşe ablam ve elti adayım(haticecim)altınlarını almaya gitmişler kuyumcuya,düğün yaklaşıyor artık tabi bugün tam 10 gün kaldı mesela,hadi hayırlısı,3 yıllık nişanlılığın ardından nihayet vede şükür o zor günleri atlattılar(2006 da nişandan az bi zaman sonra hatice işyerinde çalışırken yere yığılıp kalmış,hastaneye kaldırmışlar ve bakmışlarki ani bir beyin kanaması geçirmiş ve hemen hastanede ameliyat olmuştu ve doktor ameliyatın ardından bir zaman kadar evlenmemesini söylemişti) şükür evleniyorlar şimdi çok iyi haticemiz:)bu arada kayınvalidem ismide hatice,öyle yazıverdim işte,,,,

bi akşam daha böyle geçti.

dün iş dönüşü pide ve meyve suyu aldım,eşimin akşam geç geleceğini bildiğim için hiç eve girmedim direk kayınvalidemlere çıktım,onunla bi güsel pideleri yedik,sonra hangi kanaldı hatırlayamıycam şimdide,bu ırak'a amerikan askerlerinin ilik girdiği zamanları konu alan çocukların gözünden yansıtılmış dramatik bir sinema vardı onu biras seyrettik,ilginç tesbitler vardı aslında filimde,sonrada televizyonu kapatıp bi güsel muhabbet ettik eşim gelene kadar,bu arada ben pervini uyuttum tabi,eşim geldi sonra biz eve indik,pazarteside iş çıkışı yine eve uğramadan haticeyle buluşup benim annemlere gittiydik,gece dönerken pervinim kızcağazım,ikinci araba tutma olayını gerçekleştirip ne üst ne baş bıraktı ikimizdede:)neyse su ve sabun bide çamaşır makinası iyiki varlar diyim kurduğum cümlenin ana temasını noktalamış oliyim böylece hem dimi:)))

olanlar olmuş

kalsaydın yokluğunla yokolmazdı bu şehir
Olanlar Olmus - ENOS
(çook eskilere gittim bu şarkıyı tekrar dinleyince,yıllar öncesinde bir ara ne çok dinlerdim,,)

nisbeten daha az yıpratıcı bir pazar günüydü sanki.

arkadaşım dün yazamadım sana çünkü annemin yanındaydım iş çıkışları iki gündür,dün cumartesi yarım gün çalıştım ve yine annemlere gittim,akşamda emine ablamla(büyük görümcemle)kayınvalidem anneme geçmiş olsuna geldiler,gündemin ortasında yine zahit vardı diyebilirim zati o kadar çıldırdıki oturmanın ilerleyen saatlerine doğru görümcem ve eşi kalktılar önden gidelim diye,eşimde onları arabayla bıraktı geri geldi annemlere,cumartesi gece biras rahatsızlandımda biliyormusun ünzile,aniden bir titreme krizi geçirdim ne bulduysam giydim üstüme süveter,hırka,hatta battaniyeye bile sarıldım yine kar etmedi,bademciklerdende zor yutkunuyorum ama hala doktora gitmiyorum,aferim bana dimi,bugün bütün gün bi pazar günün var hadi şunuda yap bunuda et demekle ve bu koşuşturmacanın arasında yarım yamalakta olsa kızımla ilgilenmekle geçti,görsen varya son zamanlarda çok daha büyüdüğünü hissediyorum peşimde hiç susmadan anne anne diye dolanırken,ayyy ne güsel pantolonun varmış senin diyoruz hemen pantolonunu tutuyo,nasılda şımarık şımarık gülüyo öyle,aslında resimlerini çektim ama evde dediğim gibi bilg. başına oturmamla kalkmam bir oluyo yani bi türlü ekleyemedim,ama en kısa zamanda bissürü resim ekliycem inş.saçlarını burnunu ağzını soruyoruz,gösteriyo hemen maaşallah,bide havalar biras ısınalı bir iki kapının önüne çıktıydı oda aldı gezmenin tadını,bazen hadi camdan bakalım diyorum hemen camın altına gidiyo,akşam bir şımardıki sorma babasıyla evde köşe bucak koşturdular,hemende uyuyverdi yorgunluktan,eşim kaynımın 15 gün sonra olacak düğününe yetiştirilecek ev için kaynıma yardıma indi(kaynım marangoz kayınpederim gibi,eşim mühendis o baba mesleğini seçmemiş ama çocukken hep marangoz dükkanında çalıştığı için elinden geliyo yani,bu sebeple kaynıma yardım ediyo akşam işten geldikten sonra,evin kapıları ve mutfak dolapları için)bende katlamayıpta biriktirdiğim dağ gibi çamaşırları döktüm halının ortasına hem çamaşır katladım hemde 6. uluslararası türkçe olimpiyatlarını seyrettim stv den,bazı yerlerde duygulandım bazen güldüm,ardındanda haftada bir gün bizim evde televizyonun açılmasına sebep olan dizimizi seyrettik eşimle"kollama"tavsiye ederim farklı ailecek izlenedebilir bence,işte böyle ünzile kardeş bizden son durumlar,,