birer birer sessizce gidiyor sanki herkes.

işyerindeyim,son zamanlardaki ha gayret mantığıyla işlendiğim bir günümle daha beraberim,kafamın içi beyin jimnastiği yapmaktan fazlasıyla yorgun,her telden çalan,herşeye biras bulaşıp düşünmeyi kendine vird edinmiş bi kafa benimkisi,az önce burda çalışmaya başladığımdan beri tanıdığım bi çocuk geldi,abla hakkını helal et ben pazartesi işe gelmiycem işi bırakıyorum dedi,iyi bi çocuktu nedenini sordum sanırım onların işlerinden sorumlu(ütücü hacı abi patronları var)onunla biras tartışmış velhasıl bunu yazdım çünkü daha dün 3 tanede kız işten çıkıcaz abla dediler,onlara geldiğimden beri öyle alışmıştımki şimdi yeni yeni kişiler geliyorlar ama ne biliyim işte,öğlenleri muhabbet ederdik beraber toplanıp benim odamda ,tabi onun öncesinde kuran okumayı öğretirmisin bize abla demiştiler ilk günlerden beri kuran çalıştık kısada olsa molalarda,şimdi paylaşılan acı tatlı hatıralar insanın içini burup bırakıveriyor bi köşeye öylecene işte,nebiliyim ünzile,acıklı bi türkü çalsa radyoda şimdi ağlasam ağlasan için için sessiz sessiz,içimden dökülse bu hüzün bu iç yakan tarifsizlik,sahi ağlamakla azalırmıki bu ağırlık,,neyse konuyu değiştirmezsem sürüp gidecek bu düşüncelerin ardı arkası...dün kayınvalidem,ayşe ablam ve elti adayım(haticecim)altınlarını almaya gitmişler kuyumcuya,düğün yaklaşıyor artık tabi bugün tam 10 gün kaldı mesela,hadi hayırlısı,3 yıllık nişanlılığın ardından nihayet vede şükür o zor günleri atlattılar(2006 da nişandan az bi zaman sonra hatice işyerinde çalışırken yere yığılıp kalmış,hastaneye kaldırmışlar ve bakmışlarki ani bir beyin kanaması geçirmiş ve hemen hastanede ameliyat olmuştu ve doktor ameliyatın ardından bir zaman kadar evlenmemesini söylemişti) şükür evleniyorlar şimdi çok iyi haticemiz:)bu arada kayınvalidem ismide hatice,öyle yazıverdim işte,,,,