bir çift kara göze yıllarca yanan kadının hikayesi.

bir adamı sevmişti kadın gizlice,

gözünün değdiği her bakışta onun gözlerini bulup,ve o gözlerde kendini kaybediyordu kadın,

neden bilinmez başı sonu sır bi sevdaydı bu içinde,

kendinden bile sakladı kadın yıllarca,

sonra bigün bütün gemileri yakarcasına herşeyi göze alıp,

seviyorum dedi adama,

hor görme beni neolur,seviyorum seni halime bakmadan,

adamın gözü bi başka kadındaydı,kalbiyse hiçkimsede,

adam sevmeyi bilmiyordu çünkü,

anlamını bilmediği bişeydi bu kadının dediği,

ve hiç oralı bile olmadı,ardını dönüp öylece yürüyüp gitti,

dudaklarında bahşedilmiş alaycı bi gülümsemeydi giderken,

kadının hayalindeki adamın son hali,

bukadar mı acıtırdı bi sevda yüreği,

bukadarmı ağır gelirdi sevmek dedikleri şey bi tene,

atsa atamadı kadın,

satsa satamadı,

gömdü en derin yerine kalbinin,

dikiş tutturamadı,

yaktı içini geçti kadının,

aynaya baktıkça ağladı kadın,

ağladıkça gözyaşlarında adama olan sevdası süzüldü yanaklarından,

böylece yıllar yılları kovaladı,

unutamadı adamı elbet,

ama bu acıyla yaşamayı öğrendi kadın,

çıkageldi sevmeyi bilmeyen adam,

yanında bi başka kadınla,

üstelik kadın onu sevmediğini haykırıyordu sanki heryana,

anlam veremedi kadın bu olanlara bikez daha,

sevmeyi bilmeyen adamın,kendini sevmeyen bi karısı vardı,

bizim kadın darmadağın,güçlükle duruyordu ayakta,

bikez daha cearet edemedi adamın kara gözlerine bakmaya,

çünkü o gözlerdi kadını kara gecelerde her gece yakıp kül eden,

..

kadın ve adam,

gerçek bi hikayenin tam orta yerinde,

asla vuslatları olmayan iki bedendiler,artık.

(düşleyipte yazan:zeynep melike)