kendime mektuplar.

sevgili ben;
üst sokakta köşe bi dükkanda hani yağlı boya tablolar yapıp satan,ve her kapısının önünden geçerken çaktırmadan göz ucuyla baktığında içerde yalnız oturan bi kız varya,onunla tanışmayı istediğini ve ona yaptığı portrelerin nekadar güsel olduğunu,her dükkanın önünden geçişinde tablolarına hayranlıkla karışık bi hayecan duyduğunu ona söylemeyi çok istediğini biliyorum.
şöyle kabarık elbiseli parlak kumaştan yapılmış bi gece kıyafetinin olmasını yıllardır istediğinide biliyorum.
13 yaşındayken herkesten gizli biriktirdiğin paralarınla kendine bir gitar almak istediğini,ama buna asla cesaret edemediğini biliyorum.
televizyonda buz pateni kayan yada sırık atlama sporu yapanları seyrederkenki heyecanının bir futbol taraftarının derbi maçını vip bölümünde seyrederkenki halinden hiçde az olmadığınıda biliyorum.
hayatı çok ayrıntılı düşünerek yaşadığını,ve paylaşımlarında aman karşımdaki kırılmasın mantığıyla davrandığını da biliyorum.
kendine aldığın ilk hediyenin ne olduğunu sen hatırlamazsın belki ama ben,birincisinin asker yeşili kumaş bi pantolon ve ikincisininse minik bir cep televizyonu olduğunu(öğle paydoslarında sınıfta brezilya dizisi seyrettiğini de) biliyorum.
bugünün ayrıntılarında kaynayıp giden geçmişin ayrıntılarını hatırlatmaya devam edeceğim sana ara sıra,şimdilik yetsin yazdıklarım,,