siz hiç şişman oldunuz mu?

ben,ne yazarak başlamalıyım yukardaki sorduğum sorunun,bende bulduğu yeri anlatmak adına bilemiyorum.hayatında birkaç kilo bile fazlalıklarla başı derde girmemiş birileri için oldukça gereksiz bununda farkındayım,ama benim yirmidokuz yıllık hayatımın büyük bi kısmında hayatımdaki belkide en ciddi engellerden biriydi"FAZLA KİLOLAR".
kilolu olduğum için hep eksikti özgüvenim,ve kilolu olduğum için bi beden dar gelirdi çoğu zaman giydiklerim.bekarken gençliğimi gölgeledi,hiçbirzaman içimden geldiği gibi davranmama izin vermedi,önüne gelen herkesin benimle ilgili yorum yapabilmesine mahal tanıdı bazende,doğumhanedeki erkek doktor bile beni kırmaktan bir an bile terettüt etmedi kilolarım yüzünden.
evliliğimdede şikayet edip durdum genelde bilirsiniz,monotonluktan,sevilmediğimden,çekici bulunmadığımdan..
eşim;
kilolu diye 65 yaşındaki annesine bile vakti zamanın birinde laf söyleyip kalbini incitmiş eşim.
çoğu zaman içine attı bu bende gördüğü rahatsızlığı,beni kırmamak adına.
ama buda sevgiyle beslenen beni dahada uzaklaştırıp tutkulardan,psikolojik olarak yıpranan yüreğimdeki delikleri,yiyeceklerle yamama gibi bir davranışa itti.yani şişmanım diye koca bir yalnız dünyanın içinde yaşamaya,ve o dünyada kaldıkçada yemeğe devam ettim,çikolatanın içindeki şekerin bi parça olsun hayatımada tat getirmesini ümid ederek belki..
çok uzatacak değilim,çünkü üstünü örtmeyip bu yarayı kanatmaya karar verdim canım acısada,ve bu konuda kendime dürüst olmaya,
bilirsiniz bir diyetisyen yardımıyla verdiğim 22 kilonun 20 kilosunu geri aldığımı bir yıl içinde(bunu yazmak çok zor gerçektende:)
yeni bir başlangıç yaptım yine ben,4 aralık itibariyle,yeni bi diyetisyene başladım.
yine herzamanki kadar güçsüz,kararsız ve hatta yiyeceklere karşı iradesiz olabilirim,ama ne istediğimi biliyorum tamda şimdi.
sevilmek istiyorsam,önce ben kendimi sevmeliyim.
ve artık şunuda biliyorum ki"acı başka birinin verdiği birşey değil,en çok kendimiz yakıyoruz kendi canımızı"..