babannem öldü benim.

öylesine lal olmuş bir durumdayim ki son üç gündür.
oysa herşeyi bir bir anlatmak istiyorum,yüreğimde hissettiğim,aklımdan geçenleri,dilime dökülemeyenleri bir bir yazmak..bu kadarını bile yapmak hiç kolay değil sanırım,on dakikadır ellerim klavyede öylece oturduğuma bakarsak..
babannem öldü.
nerdeyse bir asrın şahidi gözlerini kapadı bu dünyaya,ve bu alemden ayrıldı.
geriye kalan yüzlerce anı var biras durup düşününce,ve hepsi bu.
hani dünya yalan diyorlarya,dünyadan daha yalan olan insanın kendisi,kaç yıl yaşarsan yaşa netice,şeb-i aruz da nişanlı olduğun ölüme kavuşmak.cevabı hangi şıktı diye düşünmeye gerek olmayacak açıklıkta bir final sorusu,yani bütün şıklar aynı,neresinden sorarsan sor bu sorunun cevabı aynı,dünyaya geldiğinde nişanlandığın ölüm gerçeği.
düşünüyorumda ne çok şeye,korkunç derecede bağlanıyoruz şu dünyada,oysa sahip olduğumuzu sandığımız şeyler sabun köpüğü kadar gerçek değil düşününce,yani hiçbişeyin garantisi yok,ve dünya da,beş para etmiyor tüm çekiciliğine rağmen,
bu kadar gerçekliğiyle apaçık olanın ölüm olduğunu bildiğimiz halde neden tırmalayıp duruyoruz onca hırsımızla dünyada daha fazlası için,verdiğin nefesi geri alamadığın anda,yada aldığını veremediğinde,hey dostum işte vaden buraya kadar denildiğinde,ne anlamı kalacak ki,biz ardımıza bile bakma lüksümüz olmadan şu alemden göç ederken,dünya ve içindekiler dönmeye devam edecek ardımızda,üstelik uğraşıp biriktirdiğimiz,sahip olduğumuzu sandığımız herşeyde ardımızda kalacak,çünkü bu dünyaya ait olmayan bir biz olacağız ölünce,
babannem öldü.
hayattayken korktuğunda çocuklarının ismini söylerdi nerdesiniz diye,o tabutun içinde giderken hiç sesini duyamadım,necip fazılın dediği gibi gidenler yerinden memnun olmalı ki hiç geri gelen yok.
babannemi anlatmaya başlasam bitirememekten korkuyorum yazıyı,bu yüzden sadece şunu diyebilirim,dünya ve içindekilere dair korku nedir bilmeyen bi yüreğin sahibi,cesurmu cesur tam bir osmanlı kadınıydı,biras tatlı huysuz,bazen insanın damarına damarına basan,ama küçücük birşeyde bile hıçkırıklarla ağlayabilecek yufka bir yüreğin sahibiydi o.
hep dua ederdi ölmeden önce yataklarda yatmayıp kapıları gözlememek için,kimseye yük olmamak için,ve dediği gibide nasip etti rabbim ölümünü,93 yaşındaydı,ve hastalığı ağırlaştığından bir gün sonra cuma günü tam sela okunurken teslim etti ruhunu,ağzındaki son yudum zemzem suyuydu bu dünyadaki son nasibi,inşaallah kolay ve imanlı bir ölüm olmuştur.ve kimselere yük olmadan göçüp gitti güneşli bir mart günü onbinlerce kelime-i tevhidlerle..
yıllardır isimlerini unuttuğum simalarını bile zar zor hatırladığım yüzlerce akrabalarımız ve komşularımız vardı cenazesinde,bukadar insanı biraraya getirdi giderken,düşününce büyük bişey bu,biz ölünce ardımızda kaç kişi toplanacak korkmuyor değilim bunuda düşününce..
babannem öldü benim annanemin kızkardeşi,babamın annesi,annemin teyzesi,
bir devrin şahidi koca bir çınar devrildi ocağımızda,keşke demek iyi değil biliyorum ama,biras daha fazla dinleseydim hatıralarını,biras daha fazla dizinin dibinde otursaydım,ve ellerini tutsaydım uzun uzun.
pervin geçen akşam yanıma gelip usulca eğildi ve kısık bi sesle şunları dedi gözlerime bakarak"anne biliyormusun nenen ölmüş,hani varya senin koca nenen işte o"..
nedense bi türlü inanamıyordum babannemin öldüğüne,bu söyleyişin ardından çok acıdı kalbimde neresi olduğunu kesitiremediğim biyer,ve sesimi koyverip ağlamak geldi içimden,gidene azap vermesin diye tuttum kendimi,ısırıp dudaklarımı içime attım çığlıklarımı,
dudaklarım acıdan sızlıyor iki gündür,yüreğimse dudaklarımın sızısını aratmayacak kadar yakıyor içimi,
babannem öldü,
Allah rahmet eylesin,
mekanı cennet olsun,
bizlerede hayırlı ve hesabı kolay bir ölüm versin Rabbim...
(inna lillahi ve inna ileyhi raciuun)