lise öğretmenimden.

az önce nevbaharın sayfasına uğradım orhan velinin şiirini yazmış ezberinden,ve o şiiri ezberleten kişiden bahsetmiş,bi baktım "ayla abak"öğretmenin adını okuyunca benimde içimde biyerlerde bişeyler uçtu gitti eski yıllarıma tutamadım,uçtuda ayla abak hoca ile geçen lisedeki derslerimize kondu gönül kuşum,sevgiyle vede özlemle hatıralarımdan bugüne getiriyorum onu,sizlerlede bir yazısını paylaşıcam şimdi“Dünya hayatı bir gölge oyunu…” dedi şeyhim. “Bazen perdenin ardından bir nur düşer karanlığın koyuluğunu tanıtır. Bin bir ışıltıyla yanan çırağı, perde aralandıkça kamaştırır gözleri.
Solgun bir ayın titrek ışıkları altında gidip gelen titrek gölgeler gibiyiz. Ay gittikçe ufka yaklaşmakta, yorgun huzmeler daha dar alanları ışıldatmakta artık.
Rahman rüzgârı çölümüze erişince kuruyor; tomurcuk isteksiz, çiçekler yorgun açıyor.
Süleyman’ın âsâsının kemirildiği yerden devam ediyor çürüme. O âsânın dayandığı noktadan sallanıyor dünya. Perdenin tozu artıyor ve ışık aydınlatmıyor artık yüreklerimizi. Karanlık yürek içinde insan nasıl bulur apaçık Rabbini?
Hz. Osman’ın rahlesi altından kayıyor yeryüzü. O rahlenin kanatlarıyla aralanıyor hiç kapanmayacak kapı. Köşe başlarında zehirli hançeriyle bekleyen şeytan, puslu havadan faydalanıyor. Kurt dumanlı havayı seviyor; tek dolaşan kuzuyu.
Huzeyfe’yi titreten fitne aramızda kol geziyor artık. Rahatça girip çıkıyor evlerimize, soframıza oturuyor, aynı bardaktan su içiyor bizimle.
Şu karanlıktan sonra gelen soluk aydınlığın ardına bırakma Rabbim. Açılmış olsun gözlerimiz içimizde. Körlüğümüzden kurtulmuş olarak geçelim perdenin ötesine. Hatta öyle ışıklarla aydınlanalım ki aydınlıkla karanlık bir olsun bize. Işık nedir ki kalp gözüyle görene…”