biz üç kız kardeşiz ünzile,ben en büyükleriyim ortancamız zeliha küçük kardeşimde kübra..nasıl desem nereden anlatsam diye düşünüyorum aslında şimdi,çünkü dün zelihanın yaptığı bi davranışa çok kırıldım inan,aslında genelde hep kırıcıdır sözleriyle vede davranışlarıyla,ama dün nebiliyim ayrı kırıldım işte,ben sana anlatmaya daha çok eskilerden küçüklüğümüzden başlasam daha iyi bişey yaparım diye düşünüyorum,bizim aramızdaki bu kopukluk küçüklüğümüze dek iniyor çünkü,annemle babam ikiside çalıştıkları için bana annanem samsunda,zelihayada babannem baktı,ben ailemden uzak olmanın çekingenliğini ve hasretini yaşadım yıllarca,ama allah razı olsun çok güsel baktılar bana,zelihadaysa durum biras farklıydı,ailemize yakındı ama onun bunun elinde kapı önlerinde sahipsizce yetiştirilemeden geçti çocukluğunun çoğu,şimdilerdeki hırçın hemen kendini savunma moduna geçişi vede gizli özgüvensizliği hep bu yıllardan kalma bence,sonra annem ilkokul 4.sınıfa giderken getirdi artık beni ailenin içine,o günleri hatırladığımda öksüz bi çocuk burukluğu çöker içime,amca kızlarımla bi akran 5 kızdık biz,hep uyum noktasında problem yaşadım onlarla,helede zelihayla,geldiğin yere git aile düzenimizi bozdun deyişi hala derin vede kabuk bağlamış bi yaradır bende,bide hiçbir zaman itiraf etmediği hatta inkar ettiği bi kıskanlığı vardır bana karşı,oysa ne farkım varki onun sahip olduklarından,ne zaman üzülse etraftakilerinde canını acıtmak için habire sözler söyleyip durur mesela,iş olgusuna o kadar takıntılıki hayatında bissürü güzel şeyleri bu takıntı yüzünden kaçırıp gidiyo farkında olmadan,aslında işi olsun çok isityo ama özgüven eksikliği ve ailemizinde bu güvensizliği tetikler sözleriyle çalışamıyo,kararlı vede güçlü olabilse şimdiye dek bi iş bulabilirdi diye düşünüyorum,dua ediyorum onun için mutlu olması için,herşeyin hayırlısı için,oysa o kadar herşeyin iyisini ben bilirimciki 13-14 yaş ergen bi kız acemiliğiyle yanlış kişilerle aşklar yaşamaya çalışıyo birde,rabbim korusun seni her zaman canım kardeşim,dün gecede ne olduğunu yazayım artık,iş çıkışı annemlere gittim eşim geç geleceği için,zelihada yemek yiycekti heralde,annemde öyle ayakta tek yeme ablanda işten geldi sofrayı hazırla beraber yiyin dedi,o zaman zeliha birden ayağa kalktı ve ben yemiycem dedi,o kadar kırıldımki,önüme bi tabak yemek koymak istemiycek kadar nefret ediyo benden diye üzüldüm,o gece çok aç olmama rağmen tek bi lokma bile yemedim.ve zeliha içerde söyleniyodu yine,çocuğuna bak,hanfendi işten geldi diye bide önüne yemek koy,oh ne ala ...:( bi vakit sonra oturdu tek başına yedi yine o ama ben yemedim,uzunca bi vakitte yiyemem heralde,bunu eşime asla anlatamam çünkü canımı acıtsada o benim kardeşim,onu bi başkasına şikayet etmek istemem,yinede ben gerçekten onun iyi şeyler yaşamasını diliyorum,işte böyle ünzile seninde kardeşlerin varmı böyle bazı vakitler sözleriyle seni inciten...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder